Başarının süslü perdelerini aralayıp zorlu yüzünü göstermeye çalıştığım Başarının Psikolojisi serisinin ikinci ayağındayız. Bu seferki konuğum Ramil Guliyev. Kendisi 2011 yılında Türk vatandaşı olup 2013 yılından itibaren de Türkiye’de yaşamaya başlayan milli bir atlet.

Guliyev 2017 yılında 200 metrede Dünya Şampiyonu olan ilk Türk sprinter; aynı zamanda Fenerbahçe Spor Kulübü için ter döküyor.

Branşının fiziksel olarak ne kadar zor olduğu bir yana, o zorlu psikolojik savaşları da kazanmış bir sporcu aslında.  Ülke değişiminden, kendi branşının dünya yıldızları arasından sıyrılma çabasına kadar hayatı mental zorluklarla geçmiş bir savaşçı. Sayısız başarısının arasında onun için en değerlisi 2017 yılında kazandığı Dünya Şampiyonası altın madalyası. Ancak bu madalyayı boynuna asmak hiç de kolay değil…

Özge Kırdar Kinasts : Bize en çok stres ve baskı hissettiğin yarışından bahsedebilir misin?

Ramil Guliyev: 2017 Dünya Şampiyonası finali en çok baskı hissettiğim yarış olabilir. Düşünsenize, 56.000 kişinin beni izliyordu! Ülke tarihinde ilk kez kazanılma ihtimali olan bir altın madalya için koştum. Sanıyorum ki kim koşsa bu yoğun stresi hissederdi.

Ö.K:Peki neden aklına gelen ilk bu yarışma geldi?

R.G: Çünkü bütün hayatımı bu yarışa göre değiştirmiştim. Tek hedefim madalyayı kazanmaktı ve sadece bu hedefe odaklanmıştım. Hem kendi hem aile hayatımı bir kenara koymuştum. Sadece ama sadece antrenmanlarıma konsantreydim. Yaptığım her şey 20 saniyelik bir koşu içindi! Fakat düşününce, 20 saniyede hayatınız değişebilir.

Ö.K: Şimdi düşündüğünde, o anın üzerindeki etkisi ne oldu?

R.G: Yarıştan sonra tüm stres ve baskı kayboluyor. Sonra sadece güzel anıları hatırlıyorsun. Belki o zaman çok etkilendim; fakat, şu anda o mutluluğu yaşamış bir sporcu olarak sadece güzel hatıralar aklımda kalan.

Ö.K: Şimdi başka bir açıdan bakalım. Yarışa çıkacaksın ve içinde ”ya kaybedersem?” tedirginliği var. Böylesi düşüncelere nasıl reaksiyon gösteriyorsun?

R.G: Aslında bunu hiç düşünmemeye çalışırım. Çünkü benim inancıma göre, kaybedersem az çalışmışım demektir. Başarılı olmak istiyorsak her zaman çok çalışmalıyız! Böylesi bir farkındalık size otomatikman özgüven getirir. Sadece az çalışan insanlar kaybedeceklerini düşünür.

Ö.K: Sence bir sporcunun kendine güven duyması ne kadar dış etkenlere bağlı? Sence özgüven sadece kendi içinde oluşturduğun bir şey midir?

R.G: Bence başarının sırrı özgüvende saklı. Özellikle benim branşımda özgüven motivasyon demektir; özgüvenin ne kadar yüksek olursa etrafından da o kadar enerji alırsın. Senin kendine güvendiğini gören herkes sana güvenir ve bunu hissettiğinde kazanma ortamı doğar. Yani sorunun cevabı aslında ekibinle birlikte oluşturduğun bir histe gizli.

Ö.K: Sence en çok baskıyı bir başkasından mı görüyorsun yoksa kendinden mi?

R.G: Tabii ki kendimden. Büyük beklentileri her zaman kendimiz yaratırız ve bunu içimizde her zaman hissederiz. Beklentiler ne kadar büyük olursa baskısı da o kadar büyük olur.

Ö.K: Bazı sporcular ne kadar stresli olurlarsa o kadar iyi performans gösterdiklerini söylerler. Bazıları da ne kadar rahat olurlarsa o kadar iyi performans sergilediklerini. Sen hangi kategoridesin?

R.G: Ben, ne kadar stres ve heyecan olursa o kadar iyi performansın ortaya çıkacağını bilenler kategorisindenim. Yarışa başlamadan o heyecanı hissetmen lazım.  

Ö.K: Ve son soru; ilk soruda aklına gelen o yarıştan bu yana, bir sporcu olarak kendini nasıl geliştirdin?

R.G: Aslında bu spora başladığın andan itibaren gelişiyorsun. Yarıştan yarışa tecrübeleniyorsun, tecrübe ile karakterini de geliştiriyorsun. Zamanla senin için hangisinin en iyisi olduğunu böyle böyle anlayabiliyorsun.

Ramil Guliyev pandemi dönemini ailesiyle ve yeni doğan bebeğiyle geçirmiş. Bu süreçte kendini psikolojik olarak yeni sezona daha iyi hazırlamış bir sporcu. Ülkemizin ve atletizm camiasının ondan beklentileri bir hayli yüksek ama kendisinin de dediği gibi; kendine özgüveni olan bir sporcu olarak o, bütün zorluklara karşı hazır.

Serimizde başka bir sporcu ile tekrar karşılaşmak üzere. Umarım zevk alarak okumuşsunuzdur. 

Sağlık ve sevgi ile kalın.

Yer, İngiltere’nin başkenti Londra. Sezonun üçüncü grand slim turnuvasının son günü. Genç çiftler kategorisinde Yankı Erel korta çıkıyor ve bir saat 26 dakika süren bir mücadelenin ardından partneriyle birlikte rakiplerini setlerde 2-0 yenerek zafere ulaşıyor.

Dünyanın en prestijli tenis turnuvalarından biri Wimbledon’dan bahsediyoruz. Bu korta adım atmak hiç kolay değil; bu kortu zafer yumruğun havada terk etmek ise çok daha zor. Ancak Yankı Erel, 2018 yılında zoru başardı ve gençler kategorisinde grand slam şampiyonluğu yaşayan ilk Türk erkek tenisçi olarak adını tarihe yazdı.

“Her sporcu yaptığı sporda öncü olmayı ister” diyor Erkel. zaferi ile bu yolda ilerlediği aşikar.

Önce hikayeni dinleyelim. Tenise nasıl başladın?

Doğduğum şehir, ilk kulübüm, ilk antrenörüm, rakete ve oyuna aşık bir çocuk olmam gibi birçok şey sayacağım ama her şeyden önce şunu söyleyebilirim; annemin ve babamın sporsever insanlar olmaları ve spor yapmaları sayesinde tenise başladım. 6 yaşımdayken bana ilk raketimi almaları, Tekirdağ Spor Kulübü’ne beni götürmeleri, İsmail Ata hocamın dikkatini çekmem ve onun benimle ilgili güzel bir geleceğin hayalini kurması ile birlikte tenis maceram başladı ve hız kazandı.

İlk galibiyetini hatırlıyor musun? Neler hissetmiştin?

İlk galibiyetimi 8 yaşındayken aldığımı hatırlıyorum ama itiraf etmek gerekirse tam olarak neler hissettiğimi hatırlamıyorum. Büyük ihtimalle dünyanın en mutlu çocuğuydum maçı kazandıktan sonra. Şöyle de bir anım var, ilk turnuvamda ikinci olmuştum. İlk galibiyetimden daha çok, finalde kaybedişimi hatırlıyorum. Maç bitti, fileleri sökmeye çalıştım, annem babam korta girdi, ceza almıştım (gülüyor).

Wimbledon galibiyetine gelelim. Orada şampiyon olmak nasıl bir duyguydu?

Her sporcu yaptığı sporda öncü olmayı ister. Tüm çabamız bunun için. Ülkemizin tarihinde ilk kez burada şampiyon olmalıyım, ilk kez sıralamada görülmemiş yerlere gelmeliyim… Bizi motive eden dürtü biraz da bu galiba, kimsenin yapamadığını yapma isteği. Wimbledon, tam da içimde kaşınan bu dürtüyü dindiren, beni dahası için yüreklendiren bir başarı oldu. Teniste ülke tarihine geçtim ve daha bu genç yaşımda bir iz bıraktım. O gün şok, sevinç, telaş, heyecan, mutluluk ne derseniz yaşadım. Onlarca duygu bir araya gelip kalbinize, beyninize hücum ediyor. Harika bir şey.

Wimbledon’dan sonra hayatında neler değişti?

17 yaşındaki Yankı nasıl hırsla ve azimle çalışıyorsa aynı şekilde çalışmaya devam ediyor. O konuda hiçbir değişiklik yok. Mental bir bariyeri aştığım için hem benim hem de ülke tenisinin önünde yeni yollar açıldı bence. Daha fazlasını istiyoruz, çünkü yapılabilir olduğunu gördük. Hedef büyütmedim, hedefim çocukken de zirveydi şimdi de öyle. Wimbledon inancımı artırmama yardım etti. Sosyal medyanın da büyük etkisiyle ülke çapında bir tanınırlık oluştu. İnsanlar çok sevip sahiplendiler sağ olsunlar. Biz ülkenin evlatlarıyız, bayrağı taşıyoruz. Böyle ilgi görünce de çok mutlu oluyoruz.

Karantina süreci antrenmanlarını nasıl etkiledi?

İlk ayları her sporcu gibi fiziksel ve psikolojik olarak zor geçirdim. Vücudumuz makina gibi, işlemeye alışmış, ter dökmeye alışmış. Kaslar isyan ediyor tabi, zorlanmak istiyorlar (gülüyor). Evde form korumaya yönelik çalışmalar yaptım. Psikolojik olarak ayakta kalmak daha önemliydi. Bunun için de sürekli profesyoneller ile birlikte irtibat halinde kalarak zamanımı değerlendirdim.

Kortta karşılaşma hayali kurduğun bir tenisçi var mı?

Rakibiniz ne kadar büyük olursa, ne kadar zorlu olursa siz de o kadar gelişirsiniz. Belki şansınız yaver gider ve yenersiniz, belki fark yersiniz hatta belki rezil olursunuz ama biraz uzaklaşıp resme bakınca bunun kazancınız olduğunu anlarsınız. O tecrübeyi yaşamak zorundasınız. Büyüklerle çarpışmak zorundasınız. Bir gün onların yerinde olabilmek için. Nadal, Federer, Djokovic… Hepsi ile oynamak isterim, sayı alıp zaferle yumruğumu sallamak isterim, file üzerinden el sıkışmak poz vermek isterim, set aralarında yan tarafta otururlarken nasıl davranıyorlar gözlemlemek isterim. Tecrübe açlığımı giderecek her tenisçi ile kortta karşılaşmak isterim.

Nasıl hatırlanmak istersin?

Benden önceki yıldız sporcularımızın çıktığı seviyeye gelmek ve geçmek istiyorum. Bir gün mutlaka beni de geçecekler. O yüzden rakam, sıralama vs. gibi şeyler söylemektense daha farklı yaklaşıyorum olaya; “Oynadığı dönemde çok büyük izler bıraktı, gelecek kuşakları çok derinden etkiledi ve ilham kaynağı oldu, ilkleri başarmak deyince onun adı akla geldi, öyle çok çalıştı ki her yerde gururla ‘Hak ettim!’ diyebildi” desinler benim için. Bunu çok isterim.